Het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen vraagt samen met een aantal Belgische kankerorganisaties aan minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid De Block om mannelijke borstkankerpatiënten niet meer te discrimineren en ook hun medicijnen terug te betalen.

ACF ondertekende het document niet omdat er spijtig genoeg onvoldoende bewijzen zijn dat de medicijnen die het Instituut aanhaalt voldoende werken om mannenlevens te redden. De discriminatie gebeurt niet omdat er geen terugbetaling is, maar gebeurt al in het mannenlichaam zelf. De oplossing? Meer onderzoek naar borstkanker bij mannen.

Feit: borstkanker bij mannen is niet hetzelfde als bij vrouwen. Het gaat dan wel om hetzelfde lichaamsdeel en het hormoon oestrogeen is bij beiden de veroorzaker van alle kwaad, maar het is ingewikkelder dan dat. Bij het weinige onderzoek naar borstkanker bij mannen blijkt dat een mannenlichaam anders reageert op de behandeling dan een vrouwenlichaam. Sommige medicatie, zoals Tamoxifen, hebben een gelijkaardig positief resultaat bij zowel mannen als vrouwen (een vijfjaaroverleving van 89,2% bij mannen en 85,1% bij vrouwen). Daarom wordt het dus ook bij mannen vergoed.

Maar het weinige onderzoek naar andere medicatie geeft wel indicaties dat deze ook werken, maar in minder sterke mate. Bij vrouwen is er bij 80% resultaat te zien, bij mannen maar 50%. De kanker wordt afgeremd of stabiliseert, terwijl Tamoxifen in verhouding een veel groter overlevingspercentage bij mannen oplevert.

Minister De Block en het RIZIV nemen dus niet zomaar beslissingen, maar ze baseren zich op wetenschappelijke gegevens. Spijtig genoeg zijn er momenteel weinig gegevens voorhanden over andere medicatie dan Tamoxifen. En uiteindelijk ligt daar het grote probleem. We kunnen eindeloos discussiëren of de weinige gegevens voldoende zijn om te beslissen of een terugbetaling noodzakelijk is of niet, maar het probleem zou zichzelf oplossen moesten wetenschappers grotere klinische studies kunnen voeren. Misschien is het wel een geluk dat er zo weinig mannen met borstkanker zijn, maar dat helpt de mannen met borstkanker niet. Farmabedrijven vinden kleine groepen niet interessant genoeg om op zoek te gaan naar een medicijn dat kan genezen omdat ze financieel te weinig opbrengen in verhouding met de investering. Op hulp uit die hoek hoeven mannen dus niet te rekenen.

En voor onafhankelijke onderzoekers is het een pak moeilijker om voldoende financiering bij elkaar te sprokkelen om een onderzoek af te ronden. Daarnaast is de groep testpersonen vaak veel te klein om voldoende relevant bewijsmateriaal te verzamelen. Een samenwerking over de grenzen heen waarbij een grote groep mannen kan worden getest, zou dit probleem kunnen oplossen.

Als dan blijkt dat de medicatie die bij vrouwen doeltreffend is, ook beter werkt bij mannen dan Tamoxifen, dan pas kunnen we praten over terugbetaling. Dwing minister De Block dus niet om medicatie terug te betalen waarvan de maximale werking niet is bewezen, maar laat de overheid en fondsen meer onderzoeken steunen die financieel misschien niet interessant zijn, maar met hun resultaten wel een hoop mensenlevens kunnen redden.